martes, 2 de julio de 2013

Chapter 2013. Page 184 of 365.

Bizitza da ikusten dudana pasatzen zure irribarren zai, zure begirada xamur eta bakarren zai. Eta amets egiten dut, eta arnastu egiten dut, eta gogoratzen zaitut. Egun guztietan, momentu bakoitzean, hitz bakoitzean. Azken malkoa zuretzat izango zelakoan barre egiten genuen momentuen sentsazioak berriz. Tornadoak min gutxiago egiten dute.
Eta ez dakizu zer sentitzen dudan, nola sentitzen naizen zure usaia gogoratzean, zure besarkaden beroa berriz nire azalaren kontra sentitzean. Bihotza uzkurtu, eta hotz gelditzen naiz, zuretzat taupada guztiak nahi ditudalako. Izarrek ere, berdina esaten didate. Gauak pasa izan ditut izarrekin hitz egiten, zutaz, zu ta zure memoriaz.
Malko bat erori zait urrutira, eta ilunabarrean gertu sentitu zaitut berriz. Eguna nola altsatzen den ikusi det oraingoan ere, baina bakarrik. Zurekin ikusten nuen modura. Galdu egin dut, beti bezela. Baina zure bizitzaren zati bat hartuta daukat niretzako beintzat, nik gogotatzen ditudanak zure oroitzapen berak direlakoan.
Iraganaz bizitzea izango da urrengoa.

sábado, 1 de junio de 2013

Eta negarrez aritzen naiz behin eta berriz, zugan pentsatzean. Hutsunea sentitzen dut bularrean, eta malkoak ekartzen dizkit begietara, mina bihotzera, irribarrea ezpainetara. Zure besarkada, ahotsa, berotasuna. Zure begiak, esku eta azala. Arnasketarik gabe uzten nauzu benetan, izarrak baino indartsuago erakartzen nauzunean. Oraintxe bertan oxigenoa faltan dut, bihotzean sentitzen dut mina, zu emen etzaudelako. Badakit hau guztia eztuzula sentituko, hitz handitan esanda. Baina noizbait entzuten baduzu ohiu bat, ni naiz, zure izena ohiukatuz, maitea deitzeko inor ez naizela sentituz.
Ezintasuna da sentitzen dudana, zu nire ondoan ez zaudela gogoratzean. Batzutan, begiak ixteitut, eta ohean nagoela zu ere nirekin zaudela imaginatzet, niri besarkatuz, niri begira. Zure usaia datorkit, eta benetan sentitzen zaitudala emen. Gero begiak irekitzeitut, zureak ikusteko prest... Baina beti bezela, ez zaude emen. Inoiz ez zara egon. Hutsunea, hotza, isiltasuna. Iraganeko mamuak nire kontra. Iluntasuneko argiak nigandik bi mila kilometroetara. Eta lo hartzeko prest negonean, gau osoa esna geratzen naiz, norbait etorri eta ni akatzeko prest ote dagoen jakinminez. Baina inor ez da etortzen. Eguna egiten da orduan, egun berri baina berdin-berdina.
Bertan zinen zu, kasualidade hutsa. Bizitza aldatu eta korrika atera zinen, koldarra izanez. Eta beti bezela geratuko naiz ni emen, exerita zure zai, joan zinen bidetik begira, noizbait beharbada bide beretik etorriko zarelakoan.

jueves, 23 de mayo de 2013

Chapter 2013. Page 143 of 365.

Sé que te gusta escuchar la radio cada vez que te levantas, que te gusta ver los reflejos de las estrellas en tu ventana todas las noches, a todas horas. Que te quedas todos los días escuchando mis grabaciones para dormir. Sé que tomas tu capuccino todas las mañanas, tal y como te enseñe, tal y como lo hacía yo. Se también que te quedas dormida envuelta en mi camiseta, buscando mi olor, buscando mi figura bajo las sábanas. Que escuchas mi música, como si yo estuviera ahí,  a tu lado. Tal y como te dije una vez, voy a estar ahí siempre, y lo sabes amor, lo sabes. Porque quiero que sepas que yo todavía me duermo y no termino de acostumbrarme al vacío lado de la cama, a no escucharte reír en sueños. No soporto la idea de no sentir como te levantas, y de no volver a comparar tu piel de porcelana con los reflejos que deja el sol en ella. No quiero que te asustes, pero yo sigo recordando la fuerza con la que tocabas la guitarra, sigo escuchando el sonido de tus pisadas antes de entrar en casa. Me sigo poniendo nervioso cuando lo hago, cuando me acuerdo de todo eso. Me pongo nervioso siempre que me acuerdo de cómo te acercabas a mí, de que en cada instante me hacías feliz.
Miro el mismo cielo que tú todas las noches, por si algún día te llegan señales de que ahí estoy, amor, de que sigo pensando en ti como el primer día, como la primera noche. 

miércoles, 8 de mayo de 2013

No pienses que no quedan esperanzas. No pienses que en lo bueno y en lo malo, no hay razones. No pienses que las cosas dejan de pasar al instante, al milisegundo. Porque cuando el mundo para, es cuando las personas seguimos a delante. Que cuando se cierra una puerta, tenemos la fuerza suficiente como para echarla abajo, cueste lo que cueste. Pero bajo ningun concepto pienses que las cosas no tienen solucion, porque si que la tienen. De todas maneras, si la tienen no tienes de que preocuparte, y si no la tienen, tampoco. Lo que tenga que pasar pasara, mañana, hoy, o quiza paso ayer y ni te diste cuenta. Porque al final la vida es lo que pasa mientras esperamos a que algo pase. Lo hecho hecho esta, y lo vivido ahi queda. Piensa que las personas que se van, son aquellas que seguiran vivas, porque una persona no muere, hasta que dejas de recordarlas. Se que las recordaras, y yo si algun dia me tienen que recordar, me gustaria que fuera por como soy. Seguramente esas personas piensen lo mismo.
Aun asi, tienes aqui a personas que darian todo por verte sonreir. No pierdas nunca eso, por muy duro que sea, sonrie. Aunque sea una vez al dia, pero sonrie.

¿Sabes esa cosa que se siente desde la parte derecha del pecho, hasta la garganta y que luego se traslada a los ojos? ¿Esa sensancion de incertidumbre, agobio al pensar que lo pierdes todo? Porque yo si que la siento, incluso duermo con ella. Me acostumbre hace tiempo a pensar en negativo y supongo que algo ayuda.
Y cada vez que rozo su pelo, la sensacion desaparece por un instante. Es como si se expandiera a mi al rededor, y no volviera a entrar hasta que la dejo de tocar. Que cuando la cojo, noto como cada segundo pasa desapercibido y como en cada espacio me sonrie, y me hace sentir especial, como si solo ella y yo existieramos.
Porque el privilegio de saber como utilizar una guitarra, no lo tiene cualquiera.

martes, 16 de abril de 2013

Chapter 2013. Page 106 of 366.

El sol se quedó ciego hace un tiempo, mientras les contaba pequeñas historias de su infancia a las estrellas que faltaban por crecer. ¿Que por qué se quedó ciego? Porque un día se cansó de ver siempre la misma luz, se cansó de verlo todo tan luminoso, aunque fuera siempre aparentando. Porque si miraba al fondo, siempre estaba todo tan oscuro, que le asustaba pensar que un día de estos caería al vacío.
Me contaron las estrellas, que el sol también se cansó de contarles historias, porque decía que en todas y en cada una de ellas, aparecía el mismo espectro. Él nunca había conseguido el llamado "amor" de los humanos, nunca supo apreciar verdaderamente lo que le hacía feliz. E hicieron que me diera cuenta, de que a mi me está pasando lo mismo. Porque un día cualquiera, de repente te levantas, y como si tuvieras alzehimer, te preguntas quién eres. Porque un día de esos, miras por la ventana, y no sabes dónde estás. Y que cuando las amapolas florecen, te das cuenta de que tu historia puede que sea más bonita que ellas. Pero todo esto, no se puede comparar con la sensación de ir por la calle con ganas de explotar, de explotar literalmente. Que no se pueden comparar con el vacío de escuchas tu canción favorita, y no sentir nada. Que cuando mires al cielo y veas una estrella fugaz, no cierres los ojos para pedir un deseo. Que necesites un abrazo, pero nadie se dé cuenta de ello.
Sí, la verdad es que siempre lo escondo todo. Últimamente, he estado a punto de estallar un par de veces, pero siempre me niego, y no sé por qué. Lo que sí sé, es que siempre estará ahí, al menos el recuerdo, porque es lo único que me hace fuerte. Que vuelva es la única solución a todo, y que por seacaso, me he acostumbrado ya, hace unos meses, a dejar la ventana de mi cuarto abierta cuando duermo, por si algún día se le ocurre volver.

domingo, 7 de abril de 2013

Que segun tu los dias pasan y pasa y a medida que se van, estas mas lejos de todo. Yo lo unico que siento es que a medida que pasan, estoy mas lejos tuyo. Que cuando pasas al lado mio, me quedo con tu sonrisa, y me haces presa en una mirada infinita, que dura segundos. Que encuanto te veo, escucho como tiembla el viento, como suenan las mareas. Y te echo de menos antes de haberte ido. Y te veo nada mas cerrar los ojos. Y te escucho nada mas quitarme los cascos.
Y en un silencio sordo bajo las sombras, intento ver tu reflejo, pero nunca estas. Y siempre se queda todo igual de vacio, igual de oscuro. Igual de asqueroso sin ti.

Chapter 2013. Page 96 of 365.

Se quedaba encerrada en casa, escuchando voces bajo las paredes. Escuchaba como hablaban los vecinos, y no se dormia si no discutian. Se iba todas las mañanas a desayunar a una cafeteria cualquiera, para leer y no tener relacion con una mosca. Se quedaba quieta en el sofa escuchando como respiraba el televisor, y trabajaba de limpiadora por no mantener una conversacion.
Pero cuando salio el sol, un dia de esos se dio cuenta de que el pasado ya no existe. Que si, que no era la misma, pero todo aquello por lo que lucho ya no estaba. Se levanto, y al empezar a hacer el dia de siempre, no metio el libro en el bolso; se quedo hablando con la camarera. Cuando fue al trabajo no se puso la musica; hablo con la compañera. Y al ir a casa, paso por la perrera.
Y que esa misma noche, mirando por la ventana, se acordo de todo el tiempo que habia perdido en una misma monotonia. Se pregunto el porque, pero se acordo de que las preguntas sin respuesta nunca llevan a ninguna parte. Y escucho un ruido, y en las sombras aparecio el, sonriendo. Puso la musica, y ella, mientras bailaba con un cuerpo intocable, se sintio protegida. Por primera vez en cinco años, sintio que era ella misma. Y con la mirada de unos ojos azules desvaneciendose bajo su techo, escucho un "nunca lo olvides" que la hizo parar, temblar y caer. Cuando desperto, el ya no estaba.
Desde entonces, todas las noches pone la misma musica, mira las mismas estrellas, pero ultimamente, ya tiene a otra persona a su lado. Porque ella no tuvo miedo a perder.

lunes, 1 de abril de 2013

Chapter 2013. Page 91 of 365.

Ta iraileko gau epeletan esnatzen naiz zure bila. Ta iraileko gau epel horietan zure besarkadetan murgiltzen naiz, eta ohiu egiten dut, zure esku leunak lepoa erretzen didatenean. Eta abenduko gau hotzetan ere esnatu izan naiz gaueko une xamurretan, zure zai leihotik begira, inuxente hutsa bezela, zure muxuekin amestuz. Ta gero udara nazkagarria agertzen da, zu jada ezaudela gogoratuz, ia enauzula oroitzen gogoratuz. Eta haize epela dator berriz leihotik, gela guztian zure usaia utziz, berriz ere arima itotzen, urratzen, bakardadea akatzen zure oroitzapenez. Eta kaxa hutsa ikustet, gure iraganez beteta, baina etorkizunez hutsik.
Eta abuztuko gau beroetan gogoratzet zure doinua, zure beso leunak, zure begi berdeak, zure indarra, poza, babesa. Baina ez zaude jada, eta horrek akatu egiten nau.
Orain itsasoari begira ematet gaua, izar iheskorrak zeruan ditudala, haizearekin batera. Ez dakizulako zein zaila den zutaz oroitzea. Betiko izango zara ipar izarra, etxerako bidea erakusten didana. Istorio guztiek dute ezuzteko gertakizun bat, paradisurantz bidaia, eta azkeneko momentua. Baina gaurko erlojuak gogoratzeit zure azkeneko momentu horretan zure begiek esan zidaten "maite zaitut" hori. Horrek balio izan dit betiko, zure bihotzeko taupada ez emanak sentitzeko indarra, zu nire ametsetan irauteko indarra, itxaropena.

domingo, 17 de marzo de 2013

Chapter 2013. Page 76 of 365.

Atea ireki, eta bertan zeon, itxoiten, ni jaisteko zai. Ez nuen espero, egia esan, inoiz ez nuke imaginatuko horrelakorik. Nei itxoiten? Noiztik? Baina hor zeon, iluntasunean. Eta isiltasuna nagusitu zen bapatean, begirada makur eta ilun baten ondoren. Ez nuen ezer esanik ere, baina nire begirada urtu egin zen, berearekin batera. Txakurra, jada urduritzen hasita, guri begira zegoen, ezer ez ulertzen. Ze egin behar nuen ba nik? "Shock" moduko batean, asko ezin da esan. Eta hurbildu egin zen, lurrari begira, txakurra laztandu, eta niri besarkatu. Babestuta sentitu nintzen, bai, inoiz baino gehiago. Barkatuta zegoen ni besarkatu baino askoz ere lehenago.
Eta gauean, leihotik begira, beti gogoratukoet amets hura, babesten nauten besoen hartean egitet lo gau guztitan, hauetan pentsatuz, hor daudela imaginatuz. Nere bizitzan itxaropena faltan baldin badago ere, berarekin amestu.

sábado, 16 de marzo de 2013

Que no creo que tu lo entiendas, pero que cada vez que miro al cielo, veo tu sonrisa; que cada vez que veo la lluvia, cada gota de agua que pasa me recuerda a tus caricias; que cada sombra bajo el sol, me recuerda a la tuya. Y hay días que escucho voces bajo las sabanas, y hay dias que miro al espejo y no veo nada. Y que cuando la luna se refleja bajo mi ventana, me acuerdo de lo protegida que me sentía. Y sé que no, que bajo tus persianas nunca hubo lo mismo que bajo las mias, y me da igual ser la única que espere, o la única que entienda, porque si en este mundo una no hace las cosas sola, acaban por no hacerse.

sábado, 9 de marzo de 2013

Y que hoy, voy a escribir nuevas lineas empañadas en sangre, nuevas versiones de días retrasados que no escribí antes. Que hoy, quiero recitar poemas en verso, y quiero contar cuentos en prosa. Quiero volver a volar, y volver a encontrarme con la pared de los recuerdos. Quiero que la vida vuelva a ser un sueño, y que el sueño, vuelva a ser la vida. Porque en aquellos momentos, no soñaba, pero como mínimo, parecía hacerlo.
Que quiero volver a escribir por la ventana, nuevas palabras escondidas,  y que en los caminos bajo al cielo, me cuentes el mundo de las estrellas. Porque hoy, es un día especial, quizá más especial que cualquier otro, y que  por ello, quiero recordarte que bajo las piedras, bajo las arenas movedizas de las playas, bajo las sombras del mar, bajo las lágrimas de cualquiera estoy esperando a que todo siga bien, a que sigas ahí. Porque bajo la luna azul, bajo las estrellas blancas y bajo la tierra verde sigue habiendo gente que te cuida. Pero que estoy aquí, y que cuando mires al universo, ese reluciente, ese que tiene tanto brillo quiero que te acuerdes de eso, de que estoy aquí. Y de que gracias. Sí, te estoy pidiendo las gracias, porque quiero que te des cuenta de que una persona con tú, se merece mucho, por muy cabezota que seas (y que sepas que eso te hace ganar puntos).
Y que mañana, bajo los pozos hechos de ladrillos, bajo las profundidades de cualquier lago y bajo las montañas de papel, seguiré estando ahí, escuchando, alerta de lo que pueda  pasar. Y ahora, pide un deseo... 3..2...1... ¿Ya? Pues, aunque digan que no se pueden decir en alto, porque sino no se cumplen, quiero que lo grites. Sí, quiero que lo grites con todas tus fuerzas. Grítalo como si fuera la última vez que puedas gritar. Y ahora, quiero que escuches bien lo que te quiero decir... Que Felicidades, ¿vale? Que la de hoy iba para felicitarte, pero  necesitaba hacerte una carta de agradecimiento. También quiero pedirte un favor: quiero que me prometas que cada vez que mires a la Flecha de Hércules, o que cada vez que veas una estrella fugaz caer, o que cada vez que veas en el espejo aquel trozo inglés, quiero que te acuerdes de quién eres, y quiero que te acuerdes de mi también. Pero eso ya es secundario.
No hagas como yo, no eches ni una sola lágrima hoy. Escucha los latidos de tu corazón  escucha lo que te cuenta. Que te me haces viejo ya, y no quiero ningún marca pasos. Feliz año nuevo enano.

sábado, 23 de febrero de 2013

Chapter 2013. Page 54 of 365.

Se te entrecorta la respiración, y cuando le ves, siempre sale esa sonrisa tonta que con los demás nunca salió. Que cuando escuchas su voz, quitas la música. Que cuando le sientes cerca, empiezas a temblar, aunque se te acelere el corazón y no puedas sentir frío. Que cuando te besa, recuerdas la temperatura corporal de su cuerpo en tu mejilla cada día, y cada noche después de eso. Que cuando te mira, se te nubla la vista y el mundo entero desaparece. Cuando piensas en esa persona, te falta oxigeno en la sangre, te empiezan a temblar las piernas, pero sigues sonriendo. Y que, cuando sientes su aliento cerca, cuando escuchas como arrasa con el aire de tu al rededor, cuando hay un mínimo roce de su cuerpo contra el tuyo, todo cambia. Y es entonces, cuando no dejas de pensar en esa persona, cuando harías lo que fuera por ella, cuando desearías todos los días estar a su lado, es entonces cuando sabes que ya nada volverá a ser como antes. Porque cuando un cuento de hadas empieza, cuando un recuerdo suyo te hace perder la conciencia, es cuando cambias. Es cuando te daría igual que el mundo entero desapareciera. Porque una sonrisa suya, vale más que veinte mil años de vida.

domingo, 17 de febrero de 2013

Chapter 2012. Page 48 of 365.

Y esas ganas de llorar otra vez. ¿Lo oyes? Es la fuerza que sale de mi interior, que se escapa. Es como si fuera a tomarse unas vacaciones de estas relajantes. Siento todos los días, sobre la misma hora de la tarde como se me escapa el mundo, como se ven reflejados en mis ojos las ganas de huir, cómo me empiezan a temblar las piernas, cómo en vez del cielo, me caigo yo. Y siento cómo todas las mañanas, cómo cada vez que me tomo un Cola-Cao caliente se escapa el calor de mi cuerpo, cómo se hunde en tus manos y sale una parte de mi.
Escucho las nubes pasar cada vez que miro por la ventana, y la lluvia caer cada vez que la cierro. Veo tus ojos llorar, y mis manos heladas sufrir por no poder secar tus lágrimas. Y veo detrás de los espejos de cada pared, una historia. Y detrás de cada historia, un millón de personas. Y oigo cómo el granizo choca contra mi cuerpo, y cómo la luz de cada espejismo se posa sobre mi. Porque a veces es lo que eres, un espejismo. Y no, no puedo tocarte, no puedo sentirte, pero ver cómo te desvaneces es lo que más me duele. Ver cómo te vas poco a poco, y cómo sin pedirte perdón, me escondo bajo las piedras.
Soy cobarde cada vez que te veo, soy cobarde cada vez que toco las estrellas acordándome de ti, pero dejo de serlo cada vez que me tocas, cada vez que el calor de tus  manos deja que el mío vuelva. Ahí me siento protegida.
Y veo las estrellas caer desde mi cuarto, y veo los meteoritos gritar. Y veo como te alejas, querido espejismo, cuando más me haces falta.

miércoles, 13 de febrero de 2013

.

Preguntas, preguntas y más preguntas. El mundo sólo hace preguntas, da igual sobre qué. Somos una raza demasiado curiosa, experimentamos mucho y así nos va. Queremos saberlo todo, para bien o para mal, y al final la avaricia mata al gato. Buscamos respuestas a todo cuando hay q¡cosas que no las tienen, cuando hay cosas que pasan y ya está. La gente siempre me ha dicho que todo tiene un porqué, pero no es así. aun y todo, nunca entenderé del todo a los humanos. Veo demasiado vicio en cosas que no tienen sentido, demasiado calor en tanto frío.

martes, 12 de febrero de 2013

Chapter 2013. Page 43 of 365.

``El Barco´´
Escuché una vez, a un viejo decir en un bar, que el hombre con el tiempo, se acostumbra a todo. Se acostumbra a vivir en Laponia a menos de 40ºC, o en Barbate a más de 40. Se acostumbra a estar en una silla de ruedas, a perder un brazo, a no tener padre. Incluso a vivir en un puñetero barco en el fin del mundo. Decía ese viejo, que era la estúpida manera de seguir siendo felices. Pero hay cosas, a las que no te acostumbras ni con todo el tiempo del mundo: no te acostumbras al hueco del otro lado de la cama, nunca te  acostumbrarás a no ver su sonrisa, o a dejar de pedir dos copas en un bar, o a comprar dos entradas para un concierto; a no notar su olor, ni sus besos, ni a que se te reviente el alma cada vez que te mires al espejo. Y te das cuenta de que eres el gilipollas más grande del mundo, por haber dejado escapar al amor de tu vida.

domingo, 27 de enero de 2013

Chapter 2012. Page 23 of 365.

Sé que estarás leyendo esto y sí, sé también que duele, lo entiendo tan bien que incluso puedo sentir el dolor. Solo te pido que, antes de derramar una sola lágrima, o que antes de apagar la luz y meterte en la cama, que me escuches... Virtualmente hablando aunque sea. Quiero que cierres los ojos y que, desde lo más profundo de tu universo, salgas a la luz por un instante. Quiero que abras la persiana y que, viendo la tele esta noche, quites el volumen y escuches la lluvia caer. Son los restos de momentos en tu mente los que no te dejan respirar, pero apártalos por un instante, haz el esfuerzo al menos... La cabezonería hoy, no te ayudará tanto como ayer.
Puede que esa fuera tu parada en un extraño paso del tiempo, pero no hace falta que me cuentes nada de que las golondrinas pasaron por tu casa la otra noche, o que el resto de la humanidad te dio la razón al echarlo todo por la borda. Algún día tenían que ponerte a prueba... Las cosas te han ido demasiado bien ultimamente y según tú, la suerte se compensa. Olvidaste especificar que tipo de suerte. Pero aun y todo, tienes más puntos a favor de los que yo tuve.
Las personas tienen defectos, y nos crearon autosuficientes para ser masoquistas. Que sé que es difícil, pero tienes que coger al perro en mitad de la carrera y te pido así, como favor, que esta noche mires a cualquier cielo despejado  y al pasar la estrela fugaz que mandaré, que te agarres a ella. Yo tampoco sé perdonar y olvidar, ni soy Diós ni tengo alzheimer. Pero a veces el camino correcto está en escuchar, y perdonar aunque no se olvide.
También quiero que sepas que aunque la gente se equivoque, nadie se queda solo. Pilla la indirecta.

Chapter 2012. Page 27 of 365.

Sigue siendo una noche fría la de hoy. No me queda otra que ponerme las mantas por encima y hacer como que estoy dormida, para que mi padre al entrar, me de un beso y se vaya sin hacer ruido. Y mientras que pasa la noche, puedo estar inventando la vida perfecta que nunca tuve, esa que eché a perder una vez. Puedo acordarme del momento más feliz de mi vida, y hacer como que estoy ahí de nuevo. Nada me ha marcado tanto nunca, y no creo que vuelva a hacerlo.
En principio, nunca quise llegar. Me acuerdo estar en el coche, escuchando música y maldeciendo al mundo por estar ahí. Llovía, y ahora me acuerdo como si fuera la única vez que me ha gustado ver llover.
Quizá lo eche de menos, y sí, quiero volver a sentir la lluvia caer, quiero volver a ver pasar toda una historia, y quiero volver a ver las estrellas apagadas en tan solo un día. Quiero volver a estar allí.

domingo, 20 de enero de 2013

Chapter 2013. Page 21 of 365.

Gau iluna, bai, gau hartakoa, eta baita hotza ere. Arnasten zenuen bakoitzean ke txuria atera eta segundu batzuen tartean dena estaltzen zuen: kalea eta baita pentsamenduak ere. Pausoz-pauso, geroz eta urrutiago etxetik eta geroz eta gertuago bete ezinezko ametsetik. Eta bai, ikusi zenuen bai, bertan zegoen argia itzali gabe, leihoaren beste aldean. Inoiz baino ederrago zegoela pentsatu zenuen, baino hori beti pentsatzen zenula uste dut.
Eta gauero bezela, hamabik punttu-punttuen itzali zuen argia, zu duela segundu batzuk lehenago itsutu egin zizuna. Orduan hasten zen bai, zure ametsa. Leiho madarikatu horretatik jaitsi ta zuregana  zihoala amesten zenuen gauero, han exerita bere seinale baten zai. Baina gauero bezela, amets hutsa zen. Horregatik harrituta utzi ninduzun, ausardiaz bete eta bere leiho ondoan gutuna utzi zenuenean, harria bota eta leihoa irekitzean, txapela jantzi eta etxera itzuli zinanean.
Urrengo gauean, beti bezela, leihoko bidea hartu zenuen. Bertan zegoen bera, gauero ez bezela zure zai, leihoaren beste aldean irribarretsu. Ezer egin gabe bertan geratu zinen, izar iheskorrak gohian zeudela eta zu, leihotik beste aldean zegoen ilargi ilunari begira.

domingo, 6 de enero de 2013

Chapter 2013. Page 6 of 365.

Hay sentimientos, hay acciones. Siempre contradictorias, pero las hay. Hay historias, hay recuerdos. Y siempre habrá alguno, que con esas acciones y sentimientos que nos deja, nos marcará para siempre. Yo ya tengo uno, y siempre lo voy a recordar como si estuviera viviéndolo en ese momento. Porque recuerdos como esos son los que te cambian la vida, para que no vuelva a ser la misma. Bueno, mejor dicho, para que no vuelvas a ser la misma persona. Porque la vida sigue, todo lo de tu alrededor probablemente no cambiará, pero tú, querido amigo, no volverás a pensar igual. Siempre tendrás en mente esa pequeña historia que seguramente contarás feliz a quien te la pregunte. Y que, si alguna vez ponen en duda lo preciosa que fue, tú pondrás en duda la inteligencia humana. Porque después de esa experiencia, solo pensarás en lo pequeño que es el mundo, y que tú, te lo comiste esa vez.